(ရောင်စုံတိမ်တံတား၊ လဲ့ရွှေရည်) ရန်ကုန်မြို့ကို အရမ်းကြိုက်နှစ်သက်တယ်။

အကြိုက်ဆုံးမြို့ ၁၀ မြို့ထဲက တစ်မြို့ ဖြစ်တယ်လို့ ဆိုနိုင်တယ်။

ဒီနေရာမှာ ဘဝအခြေအနေ များလှတယ်။

အချိန် ဘယ်လောက်ကြာရှည်စွာ နေထိုင်ရင် ငြီးငွေ့မှု မဖြစ်နိုင်ဘူး။

ငါက ဒီမှာ ရက်အတော်ကြာနေပြီး လမ်းတွေပေါ်မှာ လျှောက်ပြီး သူတို့ရဲ့ ဘဝတွေ၊ စားသောက်နေထိုင်မှုတွေကို ကြည့်ခဲ့တယ်။

ဟိုကိန်းဂဏန်းတွေနဲ့ နာမည်တပ်ထားတဲ့ လမ်းတွေကို အနှစ်သက်ဆုံးပါ၊ ငါက နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ပထမလမ်းကနေ ၃၀ ကျော်မြောက်လမ်းကို လမ်းလျှောက်ပြီး ငြီးငွေ့မှု မမိနိုင်ဘူး၊ ဒီထဲမှာ တစ်ချို့က ထန်ဇေလမ်းလို့ ခေါ်ပြီး တစ်ချို့က အိန္ဒိယနိုင်ငံငယ်လို့ ခေါ်တယ်။

ရန်ကုန်မြို့ကို နှစ်သက်တဲ့ အကြောင်းရင်းက အိန္ဒိယလိုပဲ၊ လမ်းပေါ်မှာ ဆန်းသစ်တဲ့ အရာတွေ အမြဲရှိနေတာလို့ မင်းကို စဉ်းစားတွေးခေါ်ဖို့ ရပ်လို့မရစေဘူး။

နိုင်ငံကို တော်တော်များများ ခရီးသွားဖူးတဲ့ လူအတွက် ခရီးသွားတာ စိတ်ပိုမိုအေးဆေးပါပဲ၊ အရင်က အံ့သြစရာကောင်းတဲ့ နေရာများကို ပြန်ကြည့်ရင်တော့ မထူးဆန်းပေမယ့် ရန်ကုန်ကတော့ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း သင့်ကို သစ်လွင်ပစ္စည်းတွေ ပေးနိုင်သေးတယ်။

အစားအသောက် နဲ့ပတ်သက်ပြီး အရှေ့တောင်အာရှမှာ ရှိတဲ့ တခြားနိုင်ငံတွေမှာဆိုရင် သရေစာ အမျိုးအစား အနည်းငယ်ပဲရှိတယ်၊ မြို့တိုင်းမှာ ရောင်းနေတဲ့ ကုန်ပစ္စည်းတွေဟာ ခွဲပြားချက် မများပါပဲ။ အရှေ့အလယ်ပိုင်းမှာ နိုင်ငံတစ်ခုရဲ့ မီနူးထဲက အစားအသောက် အမျိုးအစားကို လက်ချောင်းနဲ့ ရေတွက်နိုင်ပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ရန်ကုန်မှာတော့ လမ်းပေါ်မှာ ၂ ရက်ကြာ လမ်းလျှောက်ရင် ဦးနှောက်ကို ပြည့်ဝစေပြီး ဦးနှောက်စွမ်းရည် မလုံလောက်ဘူးလို့ ရုတ်တရက် ခံစားလိုက်ရတယ်။ တတိယမြောက်နေ့မှာ သင်က အရင်က မမြင်ဖူးတဲ့ အစားအသောက်တွေကို မြင်တွေ့နိုင်ရဆဲ ဖြစ်ပြီး ဒီမှာ တစ်လလောက်နေပြီး အစားအသောက်စလုံးကို မည်းကြည့်နိုင်တာ မဟုတ်ပါဘူး။

အံ့သြစရာ အကြီးဆုံးကတော့ သက်သာတဲ့ စျေးနှုန်းဖြစ်ပါပဲ။ စတော်ဘယ်ရီသီးကြီး အလုံး ၂၀ ကျော်ပါတဲ့ ဗူးကြီးတစ်ဗူးဆိုရင် ငွေကျပ် ၅၀၀ ပဲလိုပြီး တရုတ်ယွမ်ငွေ ၃ ယွမ်ကျော်နဲ့ ညီမျှပါပဲ။ ဒိုင်ယာမီတာ ၁၅ စင်တီမီတာကျော်ရှိတဲ့ မာလာကာအူနီသီးကြီး နှစ်လုံးက ငွေကျပ် ၅၀၀ ပဲလိုပါတယ်၊ ပိန္နဲသီးရဲ့ စျေးက ပိုကြီးပြီး ဗူးကြီးတစ်ဗူးဆိုရင် ငွေကျပ် ၁၀၀၀ သာလိုတယ်။ နေထိုင်မှုကလဲ လွယ်ကူလှတယ်၊ အရင်က ငါရဲ့ နေကာမျက်မှန်က ပျောက်သွားလို့ လမ်းပေါ်မှာ တစ်စုံဝယ်ခဲ့ဖူးပြီး ကြည့်ကောင်းတာ ငွေကျပ် ၂၀၀၀ ပဲလိုပြီး နေရာအနှံ့အပြား တရုတ်ပြည်လုပ်တာတွေ ရှိတယ်။ နောက်တစ်နေ့မှာ Taobao ကနေ ဝယ်ခဲ့တဲ့ တန်ဖိုး ၁၀ ယွမ်ရှိတဲ့ ဖိနပ်တစ်စုံက ပျက်သွားခဲ့တာလို့ လမ်းတွေပေါ်မှာ ငွေကျပ် ၁၅၀၀ က ၂၀၀၀ အထိ အရမ်းကောင်းတဲ့ ဖိနပ်တွေကို ဝယ်နိုင်ခဲ့သည်။

အိမ်ဟောင်းတွေက အရမ်းလှပပြီး အရောင်အသွေးက ပြောက်ကျီးပြောက်ကျားပြီး ထူထပ်များပြားလှတဲ့ ကိုလိုနီခေတ်ခြေရာတွေ ရှိပြီး နေရောင်ချည်အောက်မှာ ဒီမြို့ကို ညို့နိုင်စွမ်းတွေ ပြည့်ဝစေတယ်။

တံခါးဟောင်းတွေ၊ ပြတင်းပေါက်ဟောင်းတွေ၊ ရှုပ်ထွေးပွေလီတဲ့ ဝါယာကြိုးတွေ၊ လှန်းထားတဲ့ အဝတ်အစားအမျိုးမျိုး၊ အဲဒီတွေက ဘဝရဲ့ မူလအခြေအနေ ဖြစ်တယ်။

ရန်ကုန်မြို့ရှိ နေရာတကာ ရောင်းချနေတဲ့ ဆီးသီးတွေကို ဒေသခံထူးခြားချက် အနေနဲ့ မြည်းကြည့်နိုင်တယ်။

ဒါက နေရာအနှံ့ ရောင်းချနေတဲ့ သနပ်ခါးရဲ့ သစ်ကိုင်းတွေ ဖြစ်တယ်၊ ငါက ပုဂံမှာ လိမ်းခဲ့ဖူးတယ်။ အဲဒါဟာ မြန်မာနိုင်ငံရှိ အထူးဆုံးစရာ ဖြစ်မှာထင်တယ်၊ ထိုင်း-မြန်မာ နယ်စပ်ဒေသမှာ ထိုင်းမိန်းကလေးတွေက ဒီလို လိမ်းထားတယ်။

အရသာရှိတဲ့ အစားအစာကို သာမန်လူတွေရဲ့ အိမ်တွေထဲမှာ၊ လမ်းတွေပေါ်မှာ တွေ့ရလေ့ရှိတယ်လို့ ဆိုတယ်။

ဒီဝက်ဝမ်းတွင်းသား ရောင်းဆိုင်တွေကို အရမ်းကြိုက်တယ်၊ အဲဒါတွေက အရမ်းအရသာရှိတယ်။ ငါက နေ့တိုင်း အကြိမ်ပေါင်းများစွာ သွားစားရတယ်၊ ဝက်ရဲ့ မတူတဲ့ ကိုယ်အင်္ဂါအစိတ်အပိုင်း ၁၀ မျိုးကျော် ပါဝင်လေ့ရှိတယ်။ ဟိုမှာ တစ်ချောင်းချောင်းကို ထိုင်စားပြီးတော့ ပိုက်ဆံရှင်းတယ်၊ တစ်ချောင်းရဲ့ဈေး ဘယ်လောက်လဲဆိုတာ အတိအကျမမေးလို့ မသိဘူး။

ဖျော်ရည်တွေကို ဒီလိုမျိုးရောင်းတယ်၊ အဲဒါက တကယ်လို့ ရဲမာန်ပြည့်လျှမ်းလှတယ်။ ဇလုံကြီးတစ်လုံးထဲမှာ လှီးပြီးတဲ့ သစ်သီးတချို့ကို ထားပြီး ရေခဲတုံးကြီး တစ်တုံးကို ပစ်ချပြီး ရောင်းတဲ့အခါမှာ ခွက်ထဲမှာ ခပ်လိုက်တယ်။

မြန်မာနိုင်ငံဟာ တစ်နှစ်ပတ်လုံး ပူပြင်းပြီး အစားအစာ သိုလှောင်ဖို့ မလွယ်လို့ ချက်ပြုတ်ရင်းစားသောက်ခြင်းက အကောင်းဆုံးနည်း ဖြစ်တယ်။ မြန်မာနိုင်ငံမှာ အိန္ဒိယလူတွေ၊ တရုတ်လူတွေ၊ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်လူတွေ၊ ပါကစ္စတန်လူတွေနဲ့ မြန်မာလူတွေကို ရှိပါတယ်။ ဒါကြောင့် မြန်မာ့သရေစာ အမျိုးပေါင်းများစွာ ရှိပြီး ငါ့ကို စိတ်လှုပ်ရှားစေလှတယ်။

ရန်ကုန်မြို့ရှိ လမ်းတွေပေါ်မှာ အစားအသောက် တော်တော်များများက အိန္ဒိယနဲ့ တူညီပြီး ကြော်ထားတဲ့ အစားအစာတွေ အများကြီးပဲ။

ရန်ကုန်မြို့မှာ ပင်လယ်စာမျိုးစုံကို စားသုံးနိုင်ပြီး စျေးသက်သာတယ်၊ မြန်မာ့ပင်လယ်စာတွေကို ကမ္ဘာအနှံ့ တင်ပို့ရောင်းချ လေ့ရှိတယ်။

ဘာဘီကျူးကို ကြည့်ရင် အရမ်းစားချင်တယ်။

မြန်မာလူတွေက သတင်းစာဖတ်တာ အရမ်းကြိုက်တယ်။

မြန်မာ့လူ့ဘောင်က သင်ယူခြင်းကိုလဲ အရမ်းအလေးထားပြီး မြန်မာလူတွေရဲ့ စာတတ်မြောက်မှုနှုန်းဟာ ကမ္ဘာ့ထိပ်တန်းနေရာမှာ အမြဲတမ်း ရပ်တည်နေပြီး သတင်းစာဖတ်ခြင်းကို နှစ်သက်တဲ့ မြန်မာလူတွေက လမ်းဘေးမှာ သတင်းစာတွေကို လက်နဲ့ ကိုင်ဆောင်ထားတာကို တွေ့ရလေ့ရှိတယ်။ အဲဒါတွေကို ဖတ်ဖို့ နာရီပေါင်းများစွာ ကြာတယ်။ ဒါအရာစလုံးက မြန်မာ့လူ့ဘောင်မှာ ဆရာလေးစားပြီး သင်ယူခြင်းအလေးပေးတဲ့ ဓလေ့ကောင်းတွေနဲ့ ခွဲတာမရနိုင်ဘူး။

ရန်ကုန်ရှိ လမ်းတွေပေါ်မှာ လမ်းလျှောက်ရင် မြန်မာနိုင်ငံမှာ သစ်သီးဝလံစလုံးကို အထွက်များပြီး အထူးသဖြင့် တရုတ်နိုင်ငံတွင်း စျေးကြီးတဲ့ သစ်သီးဝလံတွေ ရှိတယ်။ ဒူးရင်းသီး၊ စတော်ဘယ်ရီသီး၊ ထောပတ်သီး၊ မင်းဂွတ်သီး စသည်တို့ ပါဝင်လို့ အသီးအနှံ စားရတာ ကြိုက်တဲ့သူအတွက်တော့ အရမ်းဝမ်းသာမိပါတယ်။

မြန်မာနိုင်ငံမှာ သရက်သီး အမျိုးပေါင်း ၂၀၀ ကျော်ရှိပြီး တရုတ်နိုင်ငံဟာ အကြီးဆုံး ပြည်ပဈေးကွက် ဖြစ်တယ်။

很喜欢仰光这个城市

算得上喜欢的城市里面的前十吧

很有生活感

在这里生活多久也不会违和

我在这里很多天，就在街上溜达，看他们的生活、吃住穿行

最喜欢的就是那些以数字命名的街，我每天从1街走到30多街，不厌其烦。其中一部分被称作唐人街，一部分是小印度 。

喜欢仰光的原因就是，和印度一样，街上永远有新奇的东西，你停不下来思考。

对于一个已经旅游过很多国家的人来说，旅行起来内心要平静的多，在很多之前惊艳的地方，回头看来无非是少见多怪，但仰光还是能每天让你长见识。

就吃的来说，在东南亚其他国家，小吃什么的种类也就那么几种，旅行下来，每个城市卖的都是差不多的东西。中东那边更是，一个国家菜单的食物种类用手指头都能点完。而在仰光 ，街上晃了2天，脑子就被塞满了，顿时觉得脑容量不够用。第三天仍旧能见到你没有看过的食物，在这里待满一个月也估计不能尝试完吧。

最惊喜的还是那么便宜的物价。一大盒二十多颗的大草莓也就500缅币，折合人民币3块多而已。2个直径15公分以上的红心大番石榴才500缅币，菠萝蜜相对来说还贵了，一大盒1000缅币。生活也太方便了，之前墨镜掉了，下楼街上随便买了一副，很好看的山寨货也才2000缅币，到处是中国制造。第二天淘宝10块的拖鞋坏了，下楼满街随便逛，1500缅币至2000缅币就能买到很好的了。

老房子很好看，色彩斑斓，有浓重的殖民痕迹，阳光下这座城市充满魅力。

旧的门窗，错综复杂的电线，晾晒着的各种衣物，这就是生活的原态。

这个枣仰光到处都有卖，算是当地特色了，可以尝一尝。

到处有在卖的Thanakha香楝树的树枝。后来我在蒲甘的时候也涂了大花脸。这个是我认为缅甸最特色的东西，之前在泰缅边境湄索的时候， 泰国女人也都是这样的。

话说好吃的东西通常都在寻常百姓家、街头。

很喜欢这些猪杂摊，好吃的不得了，我每天都去吃几次，有十几种猪的不同的部位。坐在那，一根根吃，吃完算钱，具体一根多少钱我也没问，你总不可能吃一根吧……

果汁都是这样卖的，实在很凶狠。一大盆里面切点水果，扔一大块冰，卖的时候就直接拿杯子一舀。

缅甸四季都热，食物不易储存，所以即做即食是最好的方法。缅甸有印度人、 中国人、孟加拉人、巴基斯坦人，当然还有土生土长的本地人。所以缅甸小吃多种多样，太让我兴奋了。

仰光街头很多食物是和印度类似，油炸的多。

在仰光可以去吃各种海鲜，实惠， 缅甸的海鲜可是出口全世界的呢。

看到烧烤眼睛发光!

缅甸人很喜欢读报纸。

缅甸社会也十分注重学问， 缅甸人的识字率在世界上一直处于领先地位，他们喜欢看报纸，经常会看到不少的缅甸人经常坐在马路边手拿报纸，一看就是几个钟头。这一切与缅甸社会尊师重学的良好风气分不开的。

走在仰光街头，你会觉得缅甸盛产一切水果，尤其在国内昂贵的水果。榴莲、草莓、牛油果、山竹……所以对一个爱吃水果的人来说，简直太幸福了。

缅甸芒果有200余种， 中国是其最大的海外市场。