(ရောင်စုံတိမ်တံတား၊ မျိုးသူဇာကြော့) အောက်တိုဘာလတွင် မြန်မာနိုင်ငံ၌ ရာသီဥတု တဖြည်းဖြည်းအေးသွားပြီး ကိုရိုနာဗိုင်းရပ်စ် (COVID-19) အဆုတ်ရောင်ရောဂါ ဓာတ်ခွဲအတည်ပြုလူနာ ပိုများလာနေ သောကြောင့် လူတွေသည် အိမ်တွင် မလွှာသာ၍ နေကာ "ဆောင်းရာသီ" ကုန်သွားပြီး "နွေဦးရာသီ" စောလျင်စွာ လာလိမ့်မည်ဟု မျှော်လင့်နေပါသည်။ ယခုအချိန်တွင် မြစ်ကြီးနား၌ ဒေါ်ဘောမ်လုံ (BAWM LUNG ) သည် ကူမင်းမြို့ရှိ ကျောင်းသူကျောင်းသားများအား အွန်လိုင်းသင်တန်း ပေးပြီးပါပြီ။

ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ယူနန်တက္ကသိုလ်၏ မြန်မာ့ဆရာမ တစ်ယောက် ဖြစ်ပါသည်၊ COVID-19 ကပ်ရောဂါ မဖြစ်လျှင် ယခုနှစ် သူမသည် ကူမင်းမြို့၌ နေထိုင်သည့် ၉ နှစ်မြောက် ဖြစ်ပါသည်။ ၉ နှစ်အတွင်း ကျောင်းသူမှ ဆရာမသို့ ပြောင်းလဲ၍ တရုတ်စာသင်ယူခြင်းမှ တရုတ်စာသင်ပေးခြင်းသို့ ပြောင်းလဲ၍ သူမသည် ကာယကံမြောက်ဆောင်ရွက် ခြင်းအားဖြင့် တရုတ်-မြန်မာ နှစ်နိုင်ငံ ချစ်ကြည်ရင်းနှီးစွာ ဖလှယ်နိုင်ရန်အတွက် အုတ်ခဲအုတ်ချုပ်များ ဖြည့်ပေးပါသည်။

ရောဂါကုသသောကြောင့် တရုတ်စာနှင့် အဖော်သဟဲပြု၍ ယူနန်ပြည်နယ်သို့ လာရောက်သင်ကြားလေ့လာ

"အရင်တုန်းက တရုတ်စာသင်ယူရတာကို ကျွန်မလုံးဝမစဉ်းစားခဲ့ဘူး။" ၂၀၀၈ ခုနှစ်တွင် ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ကျောင်းအောင်လိုက်သည်နှင့် မိသားစုကြီးတစ်ခုလုံး လုပ်ကိုင်သော ကုမ္ပဏီထဲသို့ ချက်ချင်း ဝင်ရောက်လုပ်ကိုင် ခဲ့ပါသည်။ တရုတ်စာနှင့် အဖော်သဟဲပြုခြင်းသည် သူမမှာ မမျှော်လင့်နိုင်သည့် ကိစ္စတစ်ရပ် ဖြစ်ပါသည်။

၂၀၁၀ ပြည့်နှစ်တွင် မမျှော်လင့်ဘဲ ဖြစ်လာသည့် ရောဂါကို ကုသရန် ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ယူနန်ပြည်နယ် ယင်ကျင်းခရိုင်သို့ လာရောက်ခဲ့ပါသည်၊ တရုတ်စာ နားမလည်း သောကြောင့် ကူးလူးဆက်ဆံရာတွင် အခက်အခဲများများ ကြုံတွေ့ခဲ့ပါသည်။ သို့သော် ဤအတွေ့အကြုံကြောင့် ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် တရုတ်စာ၏ အရေးပါမှုကို ရိပ်စားမိ၍ တရုတ်စာ သင်ကြားချင်သည့် ထင်မြင်ချက်ကို ပေါ်ပေါက်ခဲ့ပါသည်။

ဆေးရုံဆင်းပြီး မြန်မာနိုင်ငံသို့ ပြန်သွားပြီးနောက် ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် တရုတ်နိုင်ငံ ပထမတန်း၏ တရုတ်ဘာသာစကားစာအုပ် တစ်အုပ် ရှာရပြီးနောက် တရုတ်စာလုံးကို ဖတ်တတ်အောင်သင်ကြားရန် ဒေသခံ တရုတ်အမျိုးသား တစ်ယောက်အား တောင်းဆိုခဲ့ပါသည်။ ထိုအချိန်တွင် နေ့စဉ် များပြားရှုပ်ထွေးသော အလုပ်များ ရှိသောကြောင့် ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် တစ်နေ့ တရုတ်စာလုံး ၅ လုံးကိုသာ သင်ကြားနိုင်၍ ၎င်းသည် များများ မလုံလောက်ပေ ဖြစ်ပါသည်။

"ကျွန်မက တရုတ်စာ စသင်ယူတဲ့အခါမှာ ဘဝပိုမိုအဆင်ပြေစေဖို့ ဖြစ်ပါတယ်၊ တရုတ်စာ သင်ယူပြီးနောက် အဲဒါစာ၏ ညှို့နိုင်စွမ်းကို ခံစားပါတယ်၊ နောက်နောင်မှာ ဆက်လက် သင်ကြားလေ့လာမယ်။" တရုတ်စာ၏ ပတ်ဝန်းကျင်သို့ ဝင်ရောက်သည့်အတွက် ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ယင်ကျန်းခရိုင်ရှိ ဆွေမျိုးနှင့် အတူတူနေထိုင်ရန် လာခဲ့ပါသည်။ ဤနေရာ၌ မြန်မာစာ သင်ယူနေသည့် တရုတ်အစ်မ တစ်ယောက်ကို သိမြင်ခဲ့ပါသည်။

၂၀၁၂ ခုနှစ်တွင် ဤအစ်မ၏ မိတ်ဆက်ခြင်းအရ ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ယူနန်မင်ဆုတက္ကသိုလ် အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာကောလိပ်သို့ တရုတ်စာကို သင်ကြားလေ့လာ ခဲ့ပါသည်။ "ကျွန်မက ယူနန်မင်ဆုတက္ကသိုလ်ကို စရောက်တဲ့အခါမှာ 'Ni Hao'သာ ပြောတတ်ပြီး ပြုံးလိုက်ခဲ့ပါတယ်၊ တခြားတော့ ဘာမှနားမလည်ပါဘူး၊ ကြိုးကြိုးစားစား သင်ယူရပါတယ်။" ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် နိုင်ငံခြားတိုင်းပြည်၌ လေ့လာရေးခရီးစဉ် နှင့်ပတ်သက်၍ စိတ်ဓာတ်ပြေဆင်ရေးကို အပြည့်အဝ ဆောင်ရွက်ခဲ့သော်လည်း အစချိန်တွင် တရုတ်စာသင်ယူသည့် အခက်အခဲများ အတွက် ပင်ပန်းမိခဲ့ပါသည်။

ကျောင်းသူမှ ဆရာမသို့ ပြောင်းလဲ၍ ဘာသာစကားဖြင့် တရုတ်-မြန်မာ အချင်းချင်း ကူးလူးဖလှယ်သည့် တံတားကို ခင်းထား

ကြိုးစားအားထုတ် ခြင်းအားဖြင့် ဒေါ်ဘောမ်လုံ၏ တရုတ်စာသည် များများ ကောင်းမွန်လာ၍ သူမသည် မြန်မာဘာသာပြန်နှင့် မြန်မာစာသင်ပေးခြင်းလုပ်ငန်းတို့၏ အခွင့်များကို စတင်ရရှိခဲ့ပါသည်။ အထူးသဖြင့် ကူမင်းမြို့၌ ၁ နှစ်ခွဲကြာ ပညာသင်ကြား ပြီးနောက် ယူနန်ဆရာအတတ်သင်တက္ကသိုလ် စာပေပညာနှင့် သိပ္ပံပညာကောလိပ်၏ မြန်မာဘာသာဆရာမ တစ်ဦး ဖြစ်လာခဲ့ပါသည်။

ဤအောင်မြင်မှုများကို ရရှိခဲ့သော်လည်း ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ဆက်လက်ကြိုးစား ခဲ့ပါသည်၊ မိမိ၏ အတွေးအခေါ်နှင့် မြင်းကွင်းကို ပိုမိုကျယ်ပြန့်စေနိုင်မည် သူမသည် မျှော်လင့်ပါသည်။ ၂၀၁၅ ခုနှစ်တွင် ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ယူနန်တက္ကသိုလ် နိုင်ငံတကာဆက်ဆံရေး ကောလိပ်သို့ ဝင်ရောက်ပြီး ဘွဲ့လွန်သင်တန်းသူ တစ်ယောက် ဖြစ်လာခဲ့ပါသည်။

၂၀၁၈ ခုနှစ်တွင် ကျောင်းအောင်ပြီးနောက် ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ယူနန်တက္ကသိုလ် နိုင်ငံခြားဘာသာကောလိပ်တွင် မြန်မာဘာသာ ဆရာမတစ်ဦးအဖြစ် အောင်မြင်စွာ ဖြစ်လာခဲ့ပြီး ကျောင်းသူကျောင်းသားများအား မြန်မာစာကို သင်ကြားပေးပြီး မြန်မာယဉ်ကျေးမှုကို ပြန့်နှံ့ပါသည်။

"ဘာသာစကားဟာ ယဉ်ကျေးမှု ကူးလူးဖလှယ်တဲ့ တံတား ဖြစ်ပါတယ်။" အခု တရုတ်-မြန်မာ နှစ်နိုင်ငံတို့အကြားမှ အပြန်အလှန်ဆက်ဆံရေးသည် နီးနီးကပ်ကပ် ဖြစ်၍ "ရပ်ဝန်တစ်ခု လမ်းကြောင်းတစ်ခု" နှင့် တရုတ်-မြန်မာ စီးပွားရေးစင်္ကြံတို့ကို အတူတကွ တည်ဆောက်နေကြပါသည်၊ ဘာသာစကား အပြန်အလှန်သိရှိနားလည်းလျှင် နှစ်နိုင်ငံပြည်သူပြည်သားတို့သည် သိရှိနားလည်စေရန် တွန်းအားပေး၍ နှစ်ဦးနှစ်ဘက်တို့သည် အချင်းချင်း နားလည်စေရန် တွန်းဆော်၍ နှစ်နိုင်ငံတို့၏ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မှုများ ပိုမိုနက်ရှိုင်းစေပြီး နှစ်ဦးနှစ်ဖက် အကျိုးရရှိစေရန် အကောင်အထည်ဖော် နိုင်မည်။

ဤနှစ်တွင် COVID-19 ကပ်ရောဂါ၏ ထိခိုက်မှုကြောင့် ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် တရုတ်ပြည်သို့ အခုတလော မပြန်နိုင်သော်လည်း သူမသည် တရုတ်-မြန်မာ နှစ်နိုင်ငံတို့၏ ယဉ်ကျေးမှုများကို ဆက်လက်သင်ကြားပို့ချပါသည်။ သူမသည် တရုတ်ကျောင်းသူ ကျောင်းသားများအား အွန်လိုင်းပညာသင်ပေး သည့်အပြင် မြစ်ကြီးနား၌ တရုတ်စာ အဓိက သင်ကြားပို့ချသည့် ဘာသာစကား လေ့ကျင့်ပျိုးထောင်ပေးမှုဌာန တစ်ခုကို ဖွင့်လှစ် ခဲ့ပါသည်။

တရုတ်ကျောင်းသူကျောင်းသားများအား မြန်မာစာနှင့် မြန်မာယဉ်ကျေးမှုများကို သင်ကြား ပို့ချခြင်း၊ မြန်မာကျောင်းသူကျောင်းသားများအား တရုတ်စာနှင့် တရုတ်ယဉ်ကျေးမှုများကို သင်ကြားပို့ချခြင်း တို့သည် ဒေါ်ဘောမ်လုံမှာ နေ့စဉ်လုပ်ကိုင်ရမည့် အလုပ်များ ဖြစ်လာပါပြီ။ အလုပ်များလှပြီး အခက်အခဲ များများတွေ့ခဲ့သော်လည်း သူမသည် "အလွန် ပျော်ရွှင်မှု၊ အလွန်ကျေနပ်မှု" ခံစားမိပါသည်။

ကူမင်းမြို့သည် ဒုတိယဇာတိကဲသို့ အနာဂတ်တွင် ကူမြင်းမြို့၌ အခြေချနေထိုင်ရန် စဉ်းစား

အချိန်သည် လျင်လျင်မြန်မြန် သွားပါသည်။ အခုအထိ ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ကူမင်းမြို့သို့ ရောက်သည် ၁၀ နှစ်နီးပါး ရှိပါသည်။ ကူမင်းမြို့သည် ဒေါ်ဘောမ်လုံ၏ ကြီးပင်းမှုကို မျက်မြင်သက်သေ ရုံသာမက သူမသည် ကူမင်းမြို့၏ လျင်မြန်စွာဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုကိုလည်း မျက်မြင်သက်သေခဲ့ပါသည်။ "အခု ကူမင်းမြို့မှာ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေး လျင်မြန်လွယ်ကူပြီး မြေအောက်ရထားများ၊ ဘတ်စ်ကားများ၊ တက္ကစီများကို နေရာအနှံ့ တွေ့နိုင်ပါတယ်။" ကူမင်းမြို့သို့ စရောက်သည့်အချိန် မြေအောက်ရထားလမ်း မဆောက်သည့်အတွက် သင်ကြားပို့ချသွားရန် အဆင်ပြေစေသည့်အတွက် ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် သူငယ်ချင်းနှင့် ဈေးကွက်သို့ စက်ဘီးအဟောင်း တစ်စီးကို သွားဝယ်ခဲ့ပါသည်၊ သို့သော် အပြင်ထွက်တိုင်း လမ်းပေါ်တွင် သုံးလေးငါး နာရီ ကုန်ကျရန် လိုအပ်ခဲ့ပါသည်။

ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ကူမင်းမြို့၌ ပညာသင်ယူခြင်းနှင့် သင်ပေးခြင်း လုပ်သည့် အချိန်ကာလတွင် ကန်ဆုပြည်နယ်၊ ရှန်ဟိုင်းမြို့၊ နင်ဘောမြို့နှင့် ချိန်တူမြို့ စသည့် မြို့များသို့လည်း သွားဖူးသော်လည်း ကူမင်းမြို့ကို အကြိုက်ဆုံး ဖြစ်ပါသည်။ သူမသည် ကူမင်းမြို့ရှိ ဆရာဆရာမများ၊ သူငယ်ချင်းများနှင့် ကျောင်းသူကျောင်းသားများနှင့် ကူမင်းမြို့ရှိ ရာသီဥတု၊ အစားအစာများကို နှစ်သက်ပါသည်၊ အထူးသဖြင့် မီးရှန်ကို အလွန်နှစ်သက်ပါသည်။

ကူမင်းမြို့သည် သည်းခံနိုင်စွမ်း ကြီးမားသောမြို့တစ်မြို့ ဖြစ်ပါသည်။ ဤမြို့တွင် ခရစ်ယာန်ဘာသာ ယုံကြည်သည့် ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ယုံကြည်မှုတူသော မိတ်ဆွေများနှင့် တွေ့ဆုံခဲ့ပါသည်။ စနေတနင်္ဂနွေနေ့တိုင်း သူတို့သည် အိမ်ထဲတွင် နေသကဲ့သို့ ဆုတောင်းခြင်း၊ ကချင်လူမျိုး၏ ဘာသာစကားကို ပြောဆိုခြင်း၊ ဂျင်ဖော်လူမျိုး၏ ဟင်းလျာများကို စားခြင်း၊ ခရစ္စမတ်ပွဲတော်၊ သင်္ကြန်ပွဲတော်နှင့် သီချင်းပွဲတော်တို့ကို ဆင်နွှဲခြင်းများအား အတူတူဆောင်ရွက် ကြပါသည်။

"ကူမင်းမြို့က ကျွန်မရဲ့ ဒုတိယဇာတိနဲ့ တူပါတယ်၊ ဒီမှာ အိမ်ထဲလို ထိတွေ့ခံစားမှု ရှိပါတယ်။" အနာဂတ်တွင် ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ကူမင်းမြို့၌ အခြေချနေထိုင်ရန် စဉ်းစားနေပါသည်။ "မြန်မာ့မိတ်ဆွေများက ကူမင်းမြို့ကို လာရင် ကျွန်မက စီစဉ်ခြင်းနဲ့ ဘာသာပြန် ကူညီပေးနိုင်ပါတယ်။" ဟု ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ပြောဆိုခဲ့ပါသည်။

၂၀၂၀ ပြည့်နှစ်သည် တရုတ်-မြန်မာ သံအဆက်အသွယ်ပြုခြင်း အနှစ်(၇၀)ပြည့် ဖြစ်၍ နှစ်နိုင်ငံ ကူးလူးဖလှယ်ရေးအတွက် အထောက်အကူပြု

၂၀၁၀ ပြည့်နှစ်မှ ၂၀၂၀ ပြည့်နှစ်အထိ၊ ယူနန်ပြည်နယ်သို့ ရောဂါကုသခြင်းမှ ကူမင်းမြို့၌ အလုပ်လုပ်ခြင်းသို့အထိ၊ တရုတ်စာ လုံးဝမတတ်ခြင်းမှ မြန်မာနိုင်ငံသို့ ပြန်ပြီး တရုတ်စာ သင်ကြားပို့ချခြင်းသို့အထိ၊ ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် တရုတ်-မြန်မာ နှစ်နိုင်ငံတို့၏ ချစ်ခင်ရင်းနှီးစွာ ကူးလူးဖလှယ်ရေး အတွက် အထောက်အကူပြုနိုင်ရန်ရန် မျှော်လင့်ပါသည်၊ နှစ်နိုင်ငံတို့၏ ချစ်ခင်ရင်းနှီးသော ဆက်ဆံရေး တာရှည်စွာ တည်တံ့ခိုင်မာ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်နိုင်ရန် ဆုတောင်းပါသည်။

"အိမ်နီးနားချင်းများက ရပ်ဝေးက ဆွေမျိုးများထက် ပိုပြီး မှီခိုအားထားနိုင်ပါတယ်၊ တစ်နိုင်ငံနှင့် တစ်နိုင်ငံတို့အကြား အိမ်နီးချင်း မရွေးနိုင်ပေမဲ့ မိတ်ဆွေကို ရွေးချယ်နိုင် ပါတယ်။" မြန်မာ-တရုတ် နှစ်နိုင်ငံတို့သည် တောတောင်ရေမြေချင်း ဆက်စပ်၍ ချစ်ကြည်ရင်းနှီးသော အိမ်နီးကျင်းနိုင်ငံတို့ ဖြစ်ပါသည်ဟု ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ယူဆပါသည်။

၂၀၂၀ ပြည့်နှစ်သည် တရုတ်-မြန်မာ သံအဆက်အသွယ်ပြုခြင်း အနှစ်(၇၀)ပြည့် ဖြစ်ပါသည်။ "တရုတ်-မြန်မာ နှစ်နိုင်ငံ ဆွေမျိုးပေါက်ဖော်ချစ်ကြည်ရေးက ကမ္ဘာကြီး တည်နေသေးသမျှ ကာလပတ်လုံး ထာဝစဉ် စိမ်းလန်းစိုပြေနေမည်သာ ဖြစ်ပါစ"ဟု ဒေါ်ဘောမ်လုံသည် ဆုမွန်ကောင်းတောင်းအပ်ပါသည်။

10月的缅甸，天气渐凉，新冠肺炎确诊人数仍在攀升，人们被迫待在家，期待“寒冬”赶快过去，“春天”早日到来。此刻，在密支那，早博荣刚给她在昆明的学生上完一堂网课。

早博荣是云南大学的外教，如果不是因为疫情，今年将是她在昆明的第9年。9年里，从学生到老师，从学习汉语到教授汉语，她一直在用实际行动为中缅两国友好交流添砖加瓦。

因病就医与汉语结缘 开启云南求学新篇章

“以前从来没有想过要学习汉语。”2008年，早博荣一毕业，就进入了家族企业工作。对于她而言，与汉语结缘是一件意料之外的事情。

2010年，因为一次意外生病，早博荣来到异国他乡——盈江县治病，由于语言不通的缘故，她在沟通方面遇到了许多难题。但也因为这次经历，早博荣意识到了汉语的重要性，进而萌生出了学习汉语的想法。

出院返回缅甸后，她立刻付诸实践，找到一本中国小学一年级的语文教材，请当地一位华人教自己认汉字。那时，面对每日繁杂的工作，早博荣一天只能认5个汉字，这对于渴求学习汉语的她而言还“远远不够”。

“我一开始学习汉语只是为了生活更便利，学着学着就感受到了汉语的魅力，以后也会一直学习下去”。为了寻找语言环境，早博荣来到盈江县亲戚家借住。在这里，她认识了一位学习缅甸语的中国姐姐。

2012年，在这位姐姐的介绍下，早博荣来到云南民族大学国际学院学习汉语。“刚来的时候，我只会说‘你好’和微笑，其他什么都听不懂，只能拼命学习。”虽然对异国求学之旅做了充分的心理准备，但一开始，汉语的学习难度还是让早博荣感到吃力。

从学生到老师 用语言搭起中缅交流桥梁

时间不会辜负每一个勤奋努力的人，对此，早博荣深有体会。通过努力，早博荣的中文水平有了很大进步，她开始得到缅语翻译、缅语家教的兼职机会。甚至在来昆学习一年半后，早博荣成为了云南师范大学文理学院的一名缅语外教。

但早博荣并不满足止步于此，她希望自己的思维和视野能更加开阔。2015年，早博荣选择进入云南大学国际关系研究院继续学习，提升自己。

2018年，研究生毕业后，她顺利留在云南大学外国语学院担任缅甸语外教，教授学生缅甸语，传播缅甸文化。

“语言是文化交流的桥梁”。目前，中缅两国来往密切，正在共建“一带一路”和中缅经济走廊，语言互通将促进民心相通，增进相互理解，进一步深化两国合作，实现合作共赢。

今年，受疫情影响，早博荣暂时无法回到中国，但这并不能阻止她对传递中缅文化的热情。这一年，除却给中国学生上网课的时间，她在密支那开办了一家主要教授汉语的语言培训机构，向缅甸传播中国文化。

向中国学生传授缅甸语、传递缅甸文化，向缅甸学生传授汉语、传递中国文化，已经成为了早博荣的日常工作。虽然忙得不可开交，也遇到了很多困难，但早博荣依然觉得“很幸福、很满足”。

昆明已是第二故乡 未来考虑在此定居

白驹过隙，时光匆匆。如今，早博荣来到昆明已近10年时光。昆明见证了她的成长，她也见证了昆明的迅速发展。“现在的昆明，交通四通八达，地铁、公交、出租车随处可见。”说起昆明的变化，早博荣感慨万千。刚来昆明那会，昆明还没有修起地铁，为了方便外出家教，早博荣和朋友一起去市场淘了一辆旧自行车，但每次出门，路上还是要花上几个小时。

在昆明求学、任教的日子里，早博荣也去过甘肃、上海、宁波、成都等城市，“但我最喜欢的还是昆明”。早博荣说，她喜欢昆明的老师、朋友和学生，喜欢昆明的气候，也喜欢昆明的美食，尤其是那一碗热气腾腾的米线。

昆明是一座包容性很强的城市，在这里，信奉基督教的早博荣结识了一帮信仰相同的朋友。每个周末，她们都会相约一起做礼拜，说着克钦族的语言，吃着景颇菜，过着圣诞节、泼水节和目瑙纵歌节，“感觉就像在家一样”。

“昆明就像我的第二故乡，我在这里找到了归属感。”早博荣在昆明学习、工作、生活，对这里的一草一木、一山一水都感到亲切。近10年的时光，早已让她对这个“四季如春”的城市产生了眷恋。

未来，早博荣还考虑在昆明定居。早博荣说：“缅甸朋友来昆明的话，我还能帮他们打点、翻译。”

今年是中缅建交70周年 希望继续为两国交往贡献力量

2010年到2020年，从来滇治病到在昆工作，从对汉语一窍不通到回乡教授汉语，早博荣希望能继续为中缅友好交流贡献自己的一份力量，希望两国友好关系持续稳定发展。

“远亲不如近邻，国与国之间，虽然邻居无法选择，但朋友是可以选择的。”在早博荣看来，缅甸与中国是山水相连的友好邻邦。

2020年是中缅建交70周年，早博荣说：“希望中缅两国胞波情谊长存、万古长青！”（昆明信息港 实习记者李双双）